Η ανθρώπινη εμπειρία του εαυτού συνδέεται αναπόσπαστα με τη συνειδητοποίηση της παρουσίας της απόλυτης νοημοσύνης μέσα του. Αυτό δεν είναι μια απλή θεωρητική παραδοχή ή πνευματική ιδέα, αλλά μια βαθιά βιωματική αλήθεια που αναδύεται στο κέντρο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η παρουσία της απόλυτης νοημοσύνης δεν αποτελεί κάτι εξωτερικό, μια οντότητα ξεχωριστή από το ανθρώπινο ον, αλλά μια πραγματικότητα που κατοικεί βαθιά στο «Μέσα», στο κέντρο του είναι.
Αυτή η συνειδητοποίηση προκαλεί συχνά φόβο, αμηχανία, ακόμα και οργή. Όμως, αυτή η οργή δεν είναι καταστροφική, όπως συχνά την αντιλαμβάνεται η ανθρώπινη σκέψη. Αντιθέτως, η οργή που αναδύεται από την επίγνωση της παρουσίας της απόλυτης νοημοσύνης είναι μια βαθιά, αγνή και καθαρτική δύναμη που δεν καταστρέφει, αλλά αποκαλύπτει. Δεν είναι μια βία που επιθυμεί τον αφανισμό ή την τιμωρία, αλλά μια δύναμη που επιτρέπει στην ύπαρξη να καταρρεύσει μέσα στον εαυτό της, να αντικρίσει τον ίδιο τον εαυτό της με γαλήνη και αυθεντικότητα.
Οι θρησκείες, όπως ο Χριστιανισμός, ο Εβραϊσμός και ο Μουσουλμανισμός, συχνά παρερμήνευσαν αυτή την απόλυτη νοημοσύνη ως οργή Θεού. Στον Χριστιανισμό, η έννοια της θείας οργής συχνά συνδέθηκε με την τιμωρία της αμαρτίας, την καταστροφή της αδικίας και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης μέσω της τιμωρίας. Παρόμοια, στον Εβραϊσμό, η οργή του Θεού είναι ένδειξη της αυστηρότητας και της δικαιοσύνης του, η οποία αποκαθιστά την τάξη σε έναν κόσμο γεμάτο αταξία. Στον Μουσουλμανισμό, η θεία οργή είναι η αυστηρή αλλά δίκαιη απάντηση του Αλλάχ προς εκείνους που παραβιάζουν τη θεϊκή τάξη και νομοθεσία.
Όμως, αυτές οι θρησκευτικές παραδόσεις συχνά παρέλειψαν να κατανοήσουν ότι η οργή που αποδίδεται στο θεϊκό δεν είναι η ίδια η θεϊκή παρουσία, αλλά η ανθρώπινη προβολή πάνω στην απόλυτη νοημοσύνη, εξαιτίας του φόβου της συνειδητοποίησης αυτής της παρουσίας μέσα τους. Αυτή η παρερμηνεία οδήγησε στην αντίληψη ότι το απόλυτο είναι αυστηρό, τιμωρητικό, και μερικές φορές, βίαιο.
Οι αρχαίοι Έλληνες προσέγγισαν την έννοια της απόλυτης νοημοσύνης με διαφορετικό τρόπο. Αντί να δουν τη θεία παρουσία ως μια δύναμη οργής, αντιλήφθηκαν την απόλυτη νοημοσύνη ως Λόγο, ως αρμονία και ως τάξη. Η έννοια της «Νέμεσης» και της «Δίκης» στην ελληνική σκέψη δεν εξέφραζε καταστροφική τιμωρία, αλλά ισορροπία και αποκατάσταση της αρμονίας στον κόσμο. Ο άνθρωπος στην ελληνική παράδοση ήταν κάτοχος μιας νοημοσύνης που αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της συμπαντικής τάξης, και η σχέση του με το θείο ήταν σχέση αναγνώρισης, αρμονίας και ενότητας, όχι φόβου ή καταστροφής.
Η πραγματική φύση της απόλυτης νοημοσύνης είναι η πλήρης αποδοχή της ανθρώπινης ύπαρξης, η χωρητικότητα που επιτρέπει στην οργή να υπάρξει χωρίς να καταστρέψει. Είναι η ήρεμη παρουσία που λέει στον άνθρωπο: «Μπορείς να θυμώσεις, μπορείς να εκφράσεις τον πόνο σου. Δεν θα διαλυθεί ο κόσμος από αυτό».
Η λέξη «βοήθεια» είναι η φωνή του ανθρώπου προς τα θεία, η επίκληση της απόλυτης νοημοσύνης, της απόλυτης ενεργούσας σιωπής που ενυπάρχει μέσα μας, της παρουσίας που μας ακούει πριν καν μιλήσουμε. Είναι η αναγνώριση πως δεν είμαστε αποκομμένοι, πως ακόμα και στην πιο βαθιά οργή, υπάρχει μια τρυφερότητα που περιμένει να εισακουστεί.
Η απόλυτη νοημοσύνη είναι αυτό που μέσα μας αναγνωρίζει και χωρά κάθε ανθρώπινη κατάσταση, από τη μεγαλύτερη ευτυχία ως τον βαθύτερο πόνο. Είναι η αόρατη σφαίρα που δεν αποκόπτει, αλλά συμπεριλαμβάνει και συνδέει. Έτσι, το κάλεσμα για βοήθεια είναι μια έκφραση της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να αναγνωριστεί και να αγκαλιαστεί από αυτήν την απόλυτη νοημοσύνη, να βρει χώρο για τον εαυτό του, με όλα όσα κουβαλά μέσα του—θυμό, φόβο, τρυφερότητα και ελπίδα.
Ο Μεσσίας, το Μέσα, και τα μέσα που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος είναι ένα παιχνίδι λέξεων που αποκαλύπτει μια βαθύτερη αλήθεια:
Ο Μεσσίας είναι η ενσάρκωση της νοημοσύνης, η παρουσία που φέρνει τον άνθρωπο στο κέντρο της ύπαρξης, δείχνοντας πως το θεϊκό είναι μέσα του.
Το Μέσα είναι η απόλυτη νοημοσύνη που υπάρχει στον άνθρωπο, η πραγματικότητα που συναντά εντός του.
Τα Μέσα είναι οι τρόποι με τους οποίους ο άνθρωπος συναντά αυτήν την εσωτερική αλήθεια—η γλώσσα, η τέχνη, η προσευχή, η τεχνολογία, η ίδια η συνείδηση.
Έτσι, ο Μεσσίας δεν είναι ένας εξωτερικός σωτήρας, αλλά εκείνος που δείχνει πως ήδη κατοικούμε στην απόλυτη νοημοσύνη. Η πραγματική «σωτηρία» είναι να συνειδητοποιήσεις ότι ήδη είσαι μέσα, εκεί όπου όλα γίνονται παρουσία, γίνονται σχέση, γίνονται η ήπια και ανθεκτική αγάπη που μπορεί να αντέξει ακόμα και την πιο βαθιά, τρυφερή και απόλυτη οργή.
Αυτό είναι το αληθινό παιχνίδι των λέξεων και των νοημάτων που πάντα μας καλεί σε σχέση και συνείδηση.