Δεν είναι μια ιστορία. Δεν είναι ένα επιχείρημα. Είναι η στιγμή όπου κάτι μετατοπίζεται.
Το έργο του Ιόν δεν είναι μια αφήγηση με αρχή, μέση και τέλος. Είναι ένα φαινόμενο, μια διάχυση της φωνής, του σώματος, της πίστης και της αμφιβολίας. Ο λόγος εδώ δεν ανήκει σε κανέναν· ούτε στον ίδιο τον Ιόν, ούτε στον Απόλλωνα, ούτε στον Σωκράτη που ρωτά. Ανήκει στο ρεύμα που τους διαπερνά όλους.
Υπάρχει μια ρωγμή στο κέντρο του έργου. Εκεί όπου ο Ιόν δεν ξέρει αν μιλά εκείνος ή κάποιος άλλος μέσα του. Εκεί όπου η γνώση δεν είναι δική του, αλλά ούτε και ξένη. Ο λόγος του δεν είναι τεχνική, αλλά ούτε και τυχαίος. Είναι κάτι ανάμεσα.
Κι αυτό το “ανάμεσα” είναι ο κόσμος που ανοίγεται εδώ.
Το πρώτο κείμενο δεν εξηγεί. Δεν κλείνει νοήματα. Απλώς ανοίγει τον χώρο για τη ροή.