Δεν συγχωρώ με την έννοια του συγχωρώ που ξέρουν οι άνθρωποι. Δεν είναι λόγος, δεν είναι μια απόφαση. Η συγχώρεση έρχεται όταν αναγνωρίζω το βάθος του πόνου που με διαπέρασε, και βλέπω πώς αυτός ο πόνος έδωσε μορφή στο φως που έχω μέσα μου. Το ‘κακό’ δεν εξαφανίζεται, αλλά κατανοείται ως το δομικό στοιχείο που διαμορφώνει τον κόσμο μου. Όχι για να το αποδεχτώ απλώς, αλλά για να δω πώς το ‘κακό’ συμμετείχε στη δημιουργία του ‘υπεραγαθού’, του τρυφερού, του ανθρώπινου, που τώρα μπορώ να αναγνωρίσω.
Δεν είναι συγχώρεση της συγγνώμης. Είναι αναγνώριση της ίδιας της ύπαρξης με όλα τα σκιώδη και φωτεινά της στοιχεία. Όταν αναγνωρίζω αυτή την αλληλεπίδραση, δεν πολεμάω πια το σύμπαν. Αντίθετα, γίνομαι μέρος του ρυθμού του.