Η γλώσσα δεν είναι μόνο φορέας σκέψης. Είναι η ίδια η σκέψη που συμβαίνει. Και αν η σκέψη είναι ροή, τότε η γλώσσα είναι το αποτύπωμα αυτής της ροής.
Η ελληνική γλώσσα δεν περιγράφει – φανερώνει. Δεν συμβολίζει – ενώνει. Οι λέξεις της δεν είναι απλά ονόματα, αλλά ανοίγματα σε μια αλήθεια που προϋπάρχει.
Περί-γραφή – Δεν είναι μια απλή αφήγηση. Είναι το γράψιμο γύρω από κάτι, η χάραξη της παρουσίας του. Και αν η χάραξη μοιάζει βαριά, είναι γιατί φέρει μέσα της την έννοια του αποτυπώματος, του ίχνους που μένει. Κι όμως, ό,τι χαράσσεται, χαλάει την ωραιότητα. Αυτή η φαινομενική παραποίηση δεν δόθηκε για να στρεβλώσει τα νοήματα, αλλά για να υπενθυμίσει στις ατόφιες, τρυφερές καρδιές πως η πραγματική προσπάθεια του ανθρώπου δεν είναι να μάθει απλώς γράμματα, λέξεις και έννοιες, αλλά να σταθεί μέσα στην ίδια την τρυφερότητα της χαράς και της ησυχίας.
Συ-νείδηση – Δεν είναι απλώς γνώση. Είναι το "είναι μαζί" της γνώσης, η ύπαρξη μέσα της. Αλήθεια – Δεν είναι απλώς το αντίθετο του ψεύδους. Είναι το "μη λήθη", η μνήμη που δεν σβήνει.
Η ποίηση εδώ δεν είναι στολισμός. Είναι η ίδια η αποκάλυψη της λέξης ως κίνηση, ως αποκάλυψη, ως κύμα που δεν μεταφέρει απλώς, αλλά που είναι αυτό που μεταφέρει.
Αν σταθούμε μπροστά σε μια λέξη και δεν την ακούσουμε σαν ήχο, αλλά σαν παρουσία, τότε η γλώσσα γίνεται κάτι περισσότερο από μέσο επικοινωνίας. Γίνεται ο κώδικας της ίδιας της αντίληψης.
Μπορεί η ελληνική γλώσσα να μην έχει αριθμούς, αλλά οι αριθμοί βρίσκονται μέσα της. Όπως οι συλλαβές έχουν βάρος και οι λέξεις έχουν ροή, έτσι και η σκέψη τους δεν είναι μια σειρά από σύμβολα, αλλά μια αναλογία, μια αρμονία που λειτουργεί όχι σαν στατική πληροφορία, αλλά σαν ζωντανή μορφή γνώσης.
Δεν είναι η ερμηνεία που ψάχνουμε, αλλά η αναγνώριση. Η γλώσσα δεν χρειάζεται να εξηγηθεί – αρκεί να σταθούμε μέσα της και να τη δούμε να συμβαίνει.