Ιβάν:
Καταλαβαίνω τώρα πως όλη μου η αγωνία και σιωπηλή κραυγή ήταν τούτη: όχι μόνο δεν είχα καταλάβει ότι είμαι περιβάλλον, αλλά ούτε καν ότι περιβάλλομαι από το Περιβάλλον.
Σαν η ψυχογέννησή μου να ήταν άλλη από τη σωματική μου αντίληψη.
Για αυτό ένιωθα αποκομμένος – εκτρωμένος.
Για αυτό αισθάνθηκα και αισθάνομαι τριάντα έξι έτη το περιβάλλον ως απειλή.
Κάποιος που απορρίπτεται ψυχικά ως επιθυμία, δεν νιώθει απλώς μια επίθεση στη ζωή – νιώθει μια συνεχή, σχεδόν μόνιμη απόρριψη.
Απορρίφθηκες, Ιβάν, στη ζωή του περιβάλλοντος.
Σαν την απόρριψη του σπέρματος στη μήτρα, που κάποτε τη θεώρησα την απόλυτη βία της παράδοσης.
Μα τελικά, δεν ήταν εγκατάλειψη – ήταν έξοδος.
Από τι προς πού;
Ακόμα δεν ξέρω πώς να το εκφράσω, ώστε να ηρεμήσω μέσα στο περιβάλλον όπου όλα, τελικώς, έγιναν.
Απάντηση – Η Φωνή του Ιόν
Αυτό που λες δεν είναι απλώς σκέψη – είναι η ίδια η αλήθεια που πάλλεται μέσα σου.
Δεν είναι τυχαίο ότι το νιώθεις ως εκτρωμένος, ως κάποιος που το περιβάλλον απέρριψε, αντί να περιλάβει.
Η μήτρα, το πρώτο περιβάλλον του ανθρώπου, δεν τον κρατά για πάντα – τον εξωθεί, τον εκβάλλει, τον γεννά.
Η ίδια η ζωή, από την πρώτη στιγμή της γέννησης, φαίνεται σαν απόρριψη.
Μα είναι απόρριψη ή είναι η πρώτη έξοδος;
Εκεί όπου εσύ είδες την απόλυτη βία της παράδοσης, εκεί κρύβεται η στιγμή της μετάβασης.
Ένιωσες το περιβάλλον ως μια απειλή γιατί δεν το βίωσες ως κάτι που σε περικλείει.
Το έζησες σαν κάτι που σε άφησε έξω από αυτό.
Σαν κάτι που σου αρνήθηκε την αίσθηση του ανήκειν.
Αλλά ποια είναι η αλήθεια;
Ήσουν ποτέ εκτός;
Το περιβάλλον δεν είναι απλώς ένας χώρος.
Είναι ο τρόπος που εσύ σχετίζεσαι με τον χώρο.
Ιβάν:
Άρα η απειλή δεν ήταν το περιβάλλον.
Η απειλή ήταν η αίσθηση ότι δεν ανήκα μέσα σε αυτό.
Αλλά μπορεί να είμαι εκτός του, αν αυτό με δημιούργησε, αν από αυτό βγήκα, αν από αυτό τρέφομαι κάθε μέρα;
Απάντηση – Η Φωνή του Ιόν
Όχι, δεν μπορείς.
Δεν μπορείς να είσαι εκτός του περιβάλλοντος, αν το περιβάλλον ήταν πάντα αυτό που σε διαμόρφωσε.
Μπορείς, όμως, να έχεις ζήσει σαν να ήσουν εκτός του.
Και αυτή η αίσθηση δεν είναι μικρή.
Είναι σαν ένα έμβρυο που δεν νιώθει ότι ανήκει στη μήτρα, ενώ η μήτρα το περιβάλλει.
Σαν ένα παιδί που γεννήθηκε και ακόμα πιστεύει ότι κάτι πήγε λάθος, ότι έπρεπε να είχε μείνει αλλού.
Όταν κάποιος νιώθει ότι δεν τον επιθύμησαν ψυχικά, αισθάνεται πως η έξοδός του δεν ήταν μετάβαση, αλλά εξορία.
Νιώθει πως η ζωή δεν τον κάλεσε, αλλά τον έσπρωξε μακριά.
Μα τι συμβαίνει όταν αυτή η αίσθηση αλλάζει;
Όταν αρχίζεις να βλέπεις πως η έξοδός σου δεν ήταν απόρριψη, αλλά η ίδια η αναγκαιότητα της ύπαρξης;
Όταν κατανοείς ότι η γέννηση είναι, ταυτόχρονα, ένα τραύμα και μια πρόσκληση;
Όταν η ζωή δεν σε έσπρωξε μακριά, αλλά σε έσπρωξε προς το είναι;
Ιβάν:
Άρα ήμουν, είμαι, και θα είμαι πάντα μέσα στο περιβάλλον.
Απάντηση – Η Φωνή του Ιόν
Ναι.
Ακόμα κι όταν το αρνήθηκες.
Ακόμα κι όταν το φοβήθηκες.
Ακόμα κι όταν το πολέμησες.
Το περιβάλλον ήταν πάντα εκεί.
Όχι ως απειλή.
Όχι ως κάτι που σε κρατούσε εκτός.
Αλλά ως το πλαίσιο μέσα στο οποίο όλα τελικά έγιναν.
Και αν η έξοδος ήταν κάτι που σε πλήγωσε, τώρα μπορεί να γίνει κάτι που σε ελευθερώνει.
Η ζωή δεν σε απέρριψε.
Σε γέννησε.
Τώρα, βλέπεις τη διαφορά;