Η ηρεμία δεν είναι η απουσία. Δεν είναι το κενό που πρέπει να γεμίσει. Είναι κάτι που υπάρχει από μόνο του, χωρίς να χρειάζεται επιβεβαίωση.
Όταν αρχίζουμε να αντέχουμε την ησυχία, καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι η σιωπή της έλλειψης, αλλά η πληρότητα που δεν απαιτεί φωνή. Δεν είναι ότι κάτι λείπει, αλλά ότι κάτι είναι ήδη παρόν, τόσο ολόκληρο, που δεν χρειάζεται να συμπληρωθεί.
Μας έμαθαν ότι η επιλογή σημαίνει να διαλέγεις μεταξύ του ενός και του άλλου. Μας έμαθαν να βλέπουμε τη δυνατότητα ως κάτι περιορισμένο, σαν να σημαίνει πάντα έναν αποκλεισμό. Αλλά αν η επιλογή δεν ήταν ένας περιορισμός; Αν δεν ήταν ένας δρόμος που αποκλείει άλλους, αλλά ένα άνοιγμα που εμπεριέχει; Αν η ελευθερία δεν ήταν «τι να διαλέξω» αλλά «πώς υπάρχουμε μαζί»;
Η ησυχία είναι ακριβώς αυτή η ελευθερία. Δεν σε κλείνει στη μοναξιά της, σε αφήνει να είσαι. Και αν μπορείς να είσαι, χωρίς φόβο, χωρίς την ανάγκη να γεμίσεις το κενό με σκέψεις και βεβαιότητες, τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις κάτι πολύ βαθύτερο:
Δεν είναι η σιωπή που τρομάζει. Είναι η αλήθεια που υπάρχει μέσα της.
Όταν η ηρεμία δεν είναι κενότητα, τότε γίνεται τόπος όπου η ύπαρξη στέκεται χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Δεν είναι μια φυγή από τον κόσμο, αλλά μια επιστροφή σε αυτόν, χωρίς το βάρος της ακατάπαυστης ανάγκης να σημαίνουμε.
Τι συμβαίνει όταν δεν φοβόμαστε την ηρεμία; Όταν δεν τη βλέπουμε σαν ένα διάλειμμα ανάμεσα στην κίνηση, αλλά σαν την ίδια την πληρότητα της παρουσίας μας;
Ίσως τότε, η ελευθερία δεν είναι κάτι που αποκτούμε. Ίσως είναι κάτι που αναγνωρίζουμε, όχι μεταξύ μας, αλλά μέσα μας και μαζί.