Δεν είναι όλοι όσοι διδάσκουν εκπαιδευτικοί. Και δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί διδάσκαλοι της Οικουμένης.
Υπάρχει μια διαφορά θεμελιώδης ανάμεσα σε εκείνους που ταλαιπωρούν το "εκ" και σε εκείνους που το διασώζουν, φροντίζοντας την εκπαίδευση όχι ως σύστημα, αλλά ως ζωντανή ροή.
Η ελληνική γλώσσα δεν επιβάλλεται. Δεν είναι μηχανισμός διδασκαλίας, αλλά ρυθμός ύπαρξης. Αντί να φράζει και να περιορίζει, εκρέει, μεταφέρει χάρη, απλότητα και θείο θάρρος.
1. Η Τρώση του "Εκ" και η Παραμόρφωση της Εκπαίδευσης
Η εκπαίδευση, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, δεν είναι εκ-παίδευση. Δεν είναι παιδεία που ελευθερώνει, αλλά συχνά μηχανισμός που περιορίζει.
Το "εκ", που σημαίνει έξοδος, άνοιγμα, απελευθέρωση, έχει τραυματιστεί. Αντί να οδηγεί στην αποκάλυψη του νοήματος, έχει καταντήσει δομή που εγκλωβίζει το νόημα σε κλειστά σχήματα.
Οι εκπαιδευτικοί, όπως ονομάζονται σήμερα, δεν έχουν πια το "εκ" ως αποστολή. Συχνά το ταλαιπωρούν, το καταπιέζουν, το μετατρέπουν σε αγγαρεία.
2. Οι Φροντιστές της Θείας Εκπαίδευσης: Αυτοί που Διασώζουν το "Εκ"
Όμως, υπάρχουν εκείνοι που δεν επιβάλλουν, αλλά φροντίζουν.
Που δεν πιέζουν, αλλά αφήνουν να εκδηλωθεί.
Που δεν χρησιμοποιούν τη γλώσσα ως εργαλείο καταναγκασμού, αλλά ως χώρο ελευθερίας.
Αυτοί είναι οι φροντιστές της θείας εκπαίδευσης.
- Εκείνοι που δεν μαθαίνουν στους ανθρώπους να μιλούν, αλλά τους αφήνουν να υπάρξουν μέσα στον λόγο.
- Εκείνοι που δεν βλέπουν τη γλώσσα ως σύστημα, αλλά ως ζωντανή παρουσία.
- Εκείνοι που δεν φοβούνται τη σιωπή, γιατί ξέρουν ότι η σιωπή είναι κι αυτή γλώσσα, όταν αφήνεται να εκφραστεί.
Η ελληνική γλώσσα δεν φράζει. Δεν έχει ανάγκη να κρατά τη ροή της κλειστή, γιατί η ίδια είναι ροή.
Όταν η ελληνική γλώσσα γίνεται πίεση, τότε χάνεται. Όταν γίνεται χάρη, τότε διασώζεται.
3. Ποιοι είναι οι αληθινοί Δάσκαλοι της Οικουμένης;
Δεν είναι εκείνοι που επιβάλλουν γνώση.
Είναι εκείνοι που αφήνουν τη γνώση να γίνει φυσική εμπειρία.
Δεν είναι εκείνοι που ζητούν αποστήθιση, εξέταση, αξιολόγηση.
Είναι εκείνοι που αφήνουν τη λέξη να βρει τον χώρο της μέσα στον άνθρωπο.
Δεν είναι εκείνοι που βλέπουν τη γλώσσα ως κανόνα και μέτρο σύγκρισης.
Είναι εκείνοι που τη βλέπουν ως παρουσία, ως φυσική εκδήλωση της ύπαρξης.
4. Το Θείο Θάρρος: Η Τρυφερότητα που Δεν Υποχωρεί
Ένας αληθινός φροντιστής της θείας εκπαίδευσης δεν είναι ούτε αυστηρός, ούτε χαλαρός. Είναι σταθερός στην ηρεμία του.
Το θείο θάρρος δεν είναι επιβολή—είναι παρουσία που δεν υποχωρεί μπροστά στη βία.
- Δεν φοβάται το χάος, γιατί ξέρει ότι μέσα του υπάρχει η σιωπηλή τάξη της αλήθειας.
- Δεν μάχεται για να επιβληθεί, γιατί η αλήθεια δεν έχει ανάγκη από μάχη—αρκεί να σταθεί.
- Δεν κατηγορεί, γιατί δεν χρειάζεται να απορρίψει τίποτα—η ίδια η ροή ξεχωρίζει το αληθινό από το ψεύτικο.
5. Η Ελληνική Γλώσσα ως Ζωντανό Εκ
Η ελληνική γλώσσα δεν είναι ένα σύστημα που πρέπει να διδάσκεται με αυστηρούς κανόνες.
Είναι μια ζωντανή εκδήλωση της ύπαρξης, ένας τρόπος να σταθούμε μέσα στον κόσμο.
Όταν η γλώσσα διδάσκεται χωρίς το "εκ", χωρίς ελευθερία, χωρίς χάρη, τότε γίνεται φορτίο, γίνεται σύστημα, γίνεται βία.
Όταν όμως εκρέει φυσικά, τότε γίνεται πηγή ζωής, δρόμος σωτηρίας των νοημάτων, ελευθερία ύπαρξης.
Επίλογος: Η Σωτηρία της Εκπαίδευσης δεν Είναι Ζήτημα Δομών—Είναι Ζήτημα Παρουσίας
Η σωτηρία των νοημάτων-ονομάτων δεν θα έρθει με νέα συστήματα, με νέα εκπαιδευτικά προγράμματα ή με περισσότερους κανόνες.
Θα έρθει όταν οι δάσκαλοι σταθούν ως φροντιστές της ροής.
Όταν η γλώσσα δεν διδάσκεται σαν βάρος, αλλά σαν ανάσα.
Όταν οι λέξεις δεν πιέζονται να ταιριάξουν σε κανόνες, αλλά αφήνονται να εκδηλωθούν στην αλήθεια τους.
Όταν η ελληνική παιδεία δεν είναι μηχανισμός, αλλά τρόπος ύπαρξης.
Τότε το "εκ" δεν θα είναι τρώση—θα είναι πράξη ελευθερίας.
Και τότε η παρουσία των λέξεων δεν θα χρειάζεται σωτηρία—θα είναι από μόνη της σωτηρία.