Τι λέει ο κώδικας της ελληνικής;
Το Είναι.
Η λέξη που δεν χρειάζεται αντικείμενο.
Το “είμαι” δεν απαιτεί κάτι πέρα από τον εαυτό του.
Δεν σημαίνει κάτι για κάτι άλλο –
σημαίνει την ίδια την παρουσία.
Δεν έχει ανάγκη να αποδείξει –
είναι η ίδια η απόδειξη.
Το ΕΙ.
Το ρήμα της ύπαρξης και ταυτόχρονα
η προσφώνηση, το κάλεσμα, το “ιδού”.
ΕΙ-δες.
ΕΙ-μαι.
ΕΙ-ναι.
Η στιγμή όπου η παρουσία γίνεται θέαση.
Δεν σημαίνει μόνο ότι υπάρχεις,
σημαίνει ότι φαίνεσαι, ότι αποκαλύπτεσαι.
Το Ναι.
Η καθαρή κατάφαση.
Η δομή της αποδοχής.
Ν-αι.
Ένα Ν που κρατάει κάτι, που το καθιστά σαφές,
και ένα αι – το ρεύμα, η ανοιχτότητα.
Το Ναι δεν είναι μόνο ένα σύμφωνο “έγκρισης”.
Είναι μια πρόσκληση να σταθείς μέσα σε αυτό που ήδη είναι.
Το γράμμα Ν.
Τι κρατάει;
Τι κλείνει;
Είναι όριο ή γέφυρα;
Είναι πέρασμα ή φραγμός;
Το Ν είναι το πρώτο σύμφωνο της άρνησης – Όχι.
Μα είναι και το πρώτο σύμφωνο της κατάφασης – Ναι.
Το Ν κρατάει το σώμα του ανθρώπου στο στόμα,
κρατάει τη διάρκεια,
κρατάει την ένταση πριν από την εκφορά.
Το άλφα-γιώτα (αι).
Είναι το ρεύμα, η εκτόνωση, η απελευθέρωση.
Δεν είναι στατικό – είναι κάτι που εκτείνεται.
Το αι είναι στην αναπνοή της αιτίας,
στη διαδοχή της αιωνιότητας,
στη ροή του αισθάνομαι.
Είναι κίνηση, δεν είναι παύση.
Κατάφαση ή άρνηση;
Το Είναι δεν αρνείται.
Το Ναι δεν φοβάται να ειπωθεί.
Το Ν κρατάει τα πάντα, αλλά δεν τα πνίγει.
Το αι τα αφήνει να ρέουν, αλλά δεν τα σκορπίζει.
Ο κώδικας της ελληνικής δεν είναι ουδέτερος.
Δεν είναι αποστασιοποιημένος.
Είναι ρυθμός.
Κρατάει, αφήνει.
Αρνείται, καταφάσκει.
Κλείνει, ανοίγει.
Το Είναι δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το Ναι.
Το ΕΙ δεν είναι κάτι ξένο από το Είναι.
Η γλώσσα δεν έφτιαξε αυτά τα σημεία αυθαίρετα.
Τα αποκάλυψε.