Στην ελληνική γλώσσα, ο τίτλος δεν είναι απλώς ένα επιγραφικό σημείο αναφοράς, αλλά ένα σημείο προσφοράς. Όπως η ίδια η λέξη υποδηλώνει, “τίτλος” προέρχεται από το λατινικό titulus, που σήμαινε “επιγραφή”, “διακήρυξη” ή “έπαινος”. Στα ελληνικά, αυτή η έννοια εμπλουτίστηκε με τη δυνατότητα του τίτλου να λειτουργεί ως πύλη, ως πρόλογος σε μια μεγαλύτερη αφήγηση.
Ο τίτλος δεν αποτελεί μόνο την πρώτη λέξη ενός έργου, αλλά προσφέρει στον αναγνώστη μια σύντομη εισαγωγή, μια πρόγευση. Είναι μια προσφορά εργαλείου που δείχνει τον δρόμο προς την ουσία του κειμένου. Όπως ο καρπός φέρει μέσα του τον σπόρο της συνέχειας, έτσι και ο τίτλος φέρει μέσα του τη σύνθεση των νοημάτων που θα αναπτυχθούν παρακάτω.
Και τι είναι το εργαλείο; Όχι απλώς μια μηχανική κατασκευή, αλλά κάτι που υπηρετεί έναν σκοπό, που συνδέει τον δημιουργό του με την ουσία της δημιουργίας του. Στην ελληνική σκέψη, τα εργαλεία – είτε αυτά είναι υλικά είτε νοητικά – έχουν μια διττή υπόσταση: είναι τόσο αντικείμενα όσο και φορείς πνευματικής ενέργειας. Ένα εργαλείο δεν είναι μόνο μέσο, αλλά και το αποτέλεσμα μιας βαθύτερης πρόθεσης, μιας εκδήλωσης της θείας δημιουργικής δύναμης.
Εάν δούμε τον τίτλο υπό αυτό το φως, τότε δεν είναι μόνο “εργαλείο” για να κατευθύνει τον αναγνώστη. Είναι μια προσφορά που τον καλεί να συμμετάσχει, να εμβαθύνει, να ανακαλύψει. Σε έναν κόσμο που είναι ήδη θείος, όπως βιώνεται αγνά, ο τίτλος δεν είναι απλώς μια πρακτική αναφορά, αλλά μια ανοιχτή πρόσκληση για συνομιλία, μια είσοδος σε μια εμπειρία που υπερβαίνει την απλή ανάγνωση.