Να ταξιδέψω στο Παρίσι
ή να σου πω πως είμαι ήδη, άρα είμαι κι εκεί;
Όχι ως στρατευμένος ήρωας
αιμοσταγών πολέμων,
αλλά ως η διαπερατότητα της τετράπυλης αψίδας των θριάμβων.
Όσο κι αν θέλω να παίξω με τις λέξεις,
τόσο θέλω να προσφύγω στην ουσία την ειδωμένη.
Από όλες τις κατευθύνσεις διοχετεύεται η παρουσία των οδοιπορούντων.
Πύλη στην Πύλη.
Αυτή είναι η ΠΠλάση.
Η καμάρα, η τοξωτή γέφυρα, η ωραιότητα,
δεν είναι μόνο θέαση.
Είναι η ίδια η περατότητα.
Όχι σαν λήξη,
αλλά σαν η εκκεντρισμένη ιδέα:
Εγώ περνώ.
Όχι πέρασα περνώντας περαστικός.
Όχι ως ήρωας, αλλά ως συγκεκριμένος περαστικός.
Όχι για να ελέγξει ένας Ναπολέοντας αν πέρασα σωστά,
αλλά για να μου πει:
“Εσείς που νικήσατε μέσα σας,
είστε οι ίδιοι που γνωρίζω και γνωρίζετε,
επειδή σας γνωρίζω.
Είστε οι προσκεκλημένοι.
Διαβήτε.
Ζώντες και ηττημένοι.”
Ηττημένος δεν είναι ο νεκρός.
Ηττημένος είναι εκείνος που νόμισε πως ο Ναπολέοντας δεν εννοούσε κι εκείνον
όταν χτίστηκε η Οικουμένη.
Πόσο δύσκολο να γίνει σαφές αυτό που προσπαθώ να πω.
Πόσο δύσκολο και πόσο υπέροχο συνάμα.
Όχι πως μου αρέσει.
Αλλά νιώθω ότι πλησιάζω.
Αν θαρρήσεις όσα λέω ποιητικά,
δεν έχεις άδικο.
Ξέρεις, άλλο παραποίηση, και άλλο τροποποίηση.
Και αν βρίσκεις και στα δύο μια κάποια βιαιότητα,
άδικο δεν έχεις.
Ποτέ δεν είχες άδικο.
Και ποιος να σε πιστέψει;
Να γίνω κόσμος, να γίνω παρουσία
Μονάχα ο ίδιος φοβόμουν
μην γίνω κόσμος,
μην γίνω παρουσία,
ένας ορισμός του “εκ”
σαν να λέμε εξόριστος της βιωμένης συνθήκης.
Δεν είμαι ακόμα βέβαιος τι είναι το Πλησίον.
Όμως, πλησιάζω.