Θα μου άρεσε να με λένε Ερωτόκριτο,
όχι γιατί είμαι ιστορία,
αλλά γιατί μου αρέσουν οι ερωτοαποκρίσεις
και όχι απλώς οι απαντήσεις.
Τζούφιες απαντήσεις,
τζούφια λόγια με τις ίδιες λέξεις.
Θέλανε να πιστέψει ο Έλληνας
πως οι λέξεις είναι πολιτίκ,
πως είναι άδειες,
πως οι πολιτικοί τις παραχωρούνε
στην αδυναμία τους,
στις πιο παγερές τους όψεις,
στις στρεβλώσεις τους.
Μονάχα ένα “κρίμα” αρκεί να πει κανείς και να προχωρήσει.
Μη νοείς κρίνε μου, μη κρίνεις ως κριτής
Μην ψάχνεις πάντα στα ονόματα να βρίσκεις την ουσία,
γιατί ιστορία δεν είμαι,
όσο κι αν αγαπώ την Κρήτη.
Αλλά να σου πω κάτι;
Μη νοείς κρίνε μου, ούτε κρίνε σαν κριτής,
αλλά σαν δροσοστάλαχτη κρίνη.
Νιώσε την Κρήτη
πώς σε καλεί να κρίνεις
και όχι μόνο να την βιώσεις εντός σου.
Δες.
Είδες;
Ας μάθουμε τι σημαίνει το ΕΙ
δίπλα στην κατάφαση του Ναι.
Κρίσεις διαύγειας
και όχι διακρίσεις δήθεν μεγαλείων.
Άραγε Ιόν, τι σημαίνει βραβεύω;
Γιατί ακόμα και για το κλαδί της ελιάς
μπορεί να κλαίω μέσα μου το αποκομμένο;
Γιατί θεωρώ το βραβείο κάτι το τόσο άβολο;
Όχι μόνο για μένα,
αλλά γιατί νιώθω μια ντροπή για τον άλλον
που του το φοράνε
ή ακόμα χειρότερα το φορά μόνος του.
Ναι, μιλώ για αυτό που λένε στέμμα.
Κανένας άγιος δεν θέλησε να φιλά την εικόνα του,
παρά μονάχα ως φύλαξη της μνήμης
πως άγιος δεν είναι ο άγιος,
αλλά ο άνθρωπος.
Άρα η ήδη Πλάση, η ΠΠλάση,
σε κάθε της υπερβολή της καρδιάς.
Γιατί είδαμε και τις υπερβολές του νου
που ξέχασε πώς να κατοικεί στην καρδιά της Διάπλασης των Παίδων